Ik ken mijn kwaliteiten als gezelschap. Op goede dagen ben ik vriendelijk, speels. Ik heb een vlotte babbel, ik kan plagen zonder echt vervelend te zijn en charmeren zonder corny te zijn. Tegelijkertijd ken ik mijn beperkingen. Op slechte dagen ben ik een obsessieve snob en kan je beter ver van me vandaan blijven als je een dagje gezellig wil shoppen in Rotterdam. Hieronder 5 voorbeelden:
Het Kookpunt
Terwijl ik me druk maak over een Japans koksmes van 32 lagen gevouwen staal (Kai Shun, slechts €150) en een design knoflook pers (Joseph Joseph, €25) staart mijn gezelschap met grote ogen de ruimte in. ‘Waarom kost deze pepermolen 50 euro? Dat is toch niet normaal?’ vraagt ze, haar ongeloof duidelijk merkbaar. ‘Nee, nee, je snapt het niet. Het is gemaakt van beukenhout, en Peugeot heeft het maalmechanisme speciaal ontworpen om..’ ‘Maakt Peugeot pepermolens?’ Een licht verwarde blik op haar gezicht. Ik rol met mijn ogen en koop de knoflookpers, een espresso kopje, en een zoutmolen voor een bedrag dat een Afrikaans dorp een half jaar in stand zou houden.
Hairish
‘Ik dacht dat we gingen winkelen?’ ‘Dat is leuk, maar mijn haar moet geknipt worden’ Zeg ik heel serieus terwijl ik in de reflectie van een autoruit vaststel dat het zeker 2mm te lang is.. ‘Maar het zit heel leu..’ probeert ze nog. ‘NEE’ Kap ik haar af, mijn blik op dodelijk terwijl we Hairish binnen lopen. Drie kwartier wachten? Prima! Ik zie haar licht in paniek raken. Ik pak een stapel modebladen en gooi die haar algemene richting in en lees een paar hoofdstukken uit American Psycho. Totdat ik een uur later weer buiten sta. Het was het wachten absoluut waard en ik voel me zeker 200% beter.
Donner
Het lezen van American Psycho herinnert me eraan dat ik meer boeken nodig heb. De notie dat onze hersenen werelden kunnen scheppen die nooit bestaan hebben maar tegelijkertijd wel iets zeggen over de wereld waarin we zelf leven is de reden dat ik voor eeuwig boeken zal lezen, totdat ik er dood bij neerval. Ik koop Salinger, Murakami en Neil Gaiman. Zij koopt een grappige kaart met een giraffe erop, een mode magazine en het levensverhaal van een ontwikkelingswerker (non-fictie, vertaald uit het Engels) Ik walg en doe alsof ik niet bij haar hoor terwijl we in de rij staan.
Vlaamsch Broodhuys
‘Maar in de Donner zit ook een Bagels & Beans!?? We waren net nog op de Meent?’ probeert ze, terwijl lichte wanhoop doorschemert. Maar ik ben onverbiddelijk en sleep haar nog een keer de halve stad door. Maar eenmaal daar gaat het beter. Ze vindt de zaak leuk, ik ben zowaar vriendelijk, zeg iets aardigs over haar ketting, ik zie haar glimlachen. Ik voel me langzaam uit mijn asociale gedrag glijden onder het genot van huisgemaakte citroensiroop. Alles gaat goed totdat ik de buffelmozzarella bestel en ze haar verwondering uitspreekt over het feit dat ze ook mozzarella maken van buffelmelk. Ik voel hoofdpijn opkomen en de rest van het gesprek is een zwart gat. De buffelmozzarella is fantastisch.
Guliano / Markt / Einde
‘Wil je nog ijskoffie?’ vraag ik als we weer buiten staan. ‘Bij Guliano hebben ze de beste ijsk..’ Ik stop met praten als ik haar blik zie. Ik heb wel eens eerder zo’n blik gezien, direct gevolgd door een geworpen stoel (bestemming: mijn hoofd). En terecht besef ik me. Ik ben ook een eikel. Ik probeer nog een halve sorry, maar ze is al weg. Terwijl ik over de markt loop (met geweldige ijskoffie, die ik toch gekocht heb) en handelaren me proberen te overladen met bakken fruit, vraag ik me af waar het mis is gegaan. Misschien is het ook wel beter zo, het moet ook moeilijk zijn om constant derde wiel te spelen. We hebben het altijd het best naar ons zin gewoon zo met zijn tweeën, Rotterdam en ik.
In de komende weken zullen de ‘rondjes Rotterdam’ van een aantal topgebruikers van Tupalo verschijnen met het allerbeste wat de havenstad te bieden heeft. Vandaag was de beurt aan Martijn Tevel.
No Comments